محمّد بن عيسى بن زياد: در ديوان ابن عبّاد بودم و ديدم كه از نامه اى، نسخه برمى دارند، درباره آن پرسش كردم، گفتند: نامه امام رضاست از خراسان به پسرش. از آنها خواستم آن را به من بدهند، آنها نامه را به من دادند، در آن چنين آمده بود: به نام خداوند بخشنده مهربان، خداوند، عمر تو را دراز گردانَد و از دشمنت پناهت دهد، فرزندم! پدرت فدايت باد، آن چه را لازم مى دانستم براى تو بيان كردم، در حالى كه زنده و تندرستم، به اميد آن كه خداوند با صله دادن تو به نزديكانت و وابستگان موسى و جعفر ـ رضى اللّه عنهما ـ بر تو منّت نهد، خداوند مى فرمايد: «كيست كه در راه خدا وامى نيكو
دهد تا براى او چندين و چند برابرش كند؛ و خداوند تنگنا و گشايش [در معيشت مردم] پديد مى آورد، و به سوى او بازگردانده مى شويد» و نيز فرمود: «تا توانگر بر وفق توان خود خرج كند و كسى كه روزى اش تنگ شده است، در همان حد كه خداوند به او بخشيده است، تكليف نمى كند؛ زودا كه خداوند پس از تنگنا، آسايش مقرر دارد» و خداوند به تو گشايش فراوان [در روزى ]داده است... والسّلام.
عيسى عليه السلام : دنيا ، كشتزارى آفريده شده است كه بندگان در آن ، شيرينى و تلخى ، و بدى و خوبى مى كارند. خوبى، در روز حسابرسى، فرجامى سودمند دارد و بدى، در روز درويدن، رنج و شقاوت به بار مى نشانَد.
عيسى عليه السلام : خداوند ، دنيا را به شما داده است تا در آن براى آخرت ، كار كنيد . آن را به شما نداده است كه از آخرت ، بازتان دارد. آن را براى شما گسترانيده است تا بدانيد كه آن را كمكْ كارِ شما در عبادت قرار داده ؛ نه اين كه كمك كارِ شما در گناهان قرار داده باشد. شما را در دنيا به طاعت خويش فرمان داده و در آن ، به معصيت خويش فرمانتان نداده است به واسطه آن ، شما را بر حلال كمك كرده و به وسيله آن ، حرام را براى شما حلال نساخته است. دنيا را براى شما وسعت بخشيده تا در آن به يكديگر رسيدگى كنيد و برايتان وسعت نبخشيده كه در آن ، از يكديگر ببُريد.
عيسى عليه السلام : بيچاره دنيادار ، كه مى ميرد و دنيا را رها مى كند ، به دنيايى اطمينان مى كند كه او را مى فريبد و به دنيايى اعتماد مى كند كه او را فرو مى گذارد [و به موقع ، يارى اش نمى كند]. بيچاره اين گول خوردگان ، كه آنچه دوست ندارند ، به آنان مى رسد و آنچه دوست دارند ، از ايشان جدا مى شود و آنچه به ايشان وعده داده مى شود ، به سراغشان مى آيد.
الكافى ـ به نقل از على بن عيسى ، در حديثى كه سندش را به معصوم عليه السلام رسانده است ـ : خداوند ـ تبارك و تعالى ـ با موسى عليه السلام مناجات كرد و در مناجاتش به او گفت: «اى موسى! دل و جان را از دنيا رها كن و از آن روى بگردان؛ زيرا نه دنيا براى توست و نه تو براى دنيايى تو را با سراى ستمكاران چه كار؟! مگر اين كه كسى در آن ، كار نيك كند كه در اين صورت ، براى او نيكو سرايى است».
عيسى عليه السلام : هيچ بنده اى نمى تواند دو خواجه داشته باشد . اگر يكى از آن دو را راضى كند ، ديگرى را ناراضى كرده است و اگر يكى را ناراضى سازد ، ديگرى را راضى ساخته است. همچنين، هيچ بنده اى نمى تواند خدمت گزار دنيا باشد و كار آخرت بكند. به حق به شما مى گويم: به آنچه مى خوريد و مى آشاميد ، اهمّيت ندهيد [و غم آن را مخوريد] ؛ زيرا كه خداوند هيچ جانى را بزرگ تر از روزى اش و هيچ تنى را بزرگ تر از پوشاكش نيافريده است. پس، عبرت گيريد.
عيسى عليه السلام ـ به حواريان ـ : به اندازه اى كه در اين جا خسته مى شويد ، در آن جا (آخرت) مى آساييد، و به اندازه اى كه در اين جا مى آساييد ، در آن جا به خستگى مى افتيد.
عيسى عليه السلام ـ به حواريان ـ : اى گروه حواريان! نان جوين و گياه زمين و آب بى مزه بخوريد و از خوردن نان گندم پرهيز كنيد؛ چرا كه شما از عهده شُكرش برنمى آييد. و بدانيد كه شيرينى دنيا ، تلخى آخرت است، و بدترين
تلخى دنيا ، شيرينى آخرت است.
از ما نيست كسى كه هر روز اعمال خود را محاسبه نكند تا اگر نيكى كرده از خدا بخواهد بيشتر نيكى كند و خدا را بر آن سپاس گويد و اگر بدى كرده از خدا آمرزش بخواهد و توبه نمايد.
بخوريد و از خوردن نان گندم پرهيز كنيد؛ چرا كه شما از عهده شُكرش برنمى آييد. و بدانيد كه شيرينى دنيا ، تلخى آخرت است، و بدترين 
.jpg "عذرت زیاد نشود!")
