احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام17430 حدیث

امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ : آن كس كه از دنيا كم برگرفت ، بر آنچه او را ايمن و آسوده مى گردانَد ، افزود و آن كس كه از دنيا زياد برگرفت ، بر آنچه او را به نابودى مى كشانَد ، افزود.

امام على عليه السلام : اى پسر آدم! آنچه بيش از كفافت به دست آورى ، در واقع ، تو خزانه دار آن براى ديگران هستى.

الخصال ـ به نقل از على بن حسين بن رباط، كه سند آن را به معصوم عليه السلام رسانده است ـ : مردى به امير مؤمنان از نيازمندى اش شكايت كرد . به او فرمود: «بدان كه آنچه از دنيا بيش از كفافَت به دست آورى ، در واقع ، تو خزانه دار آن براى ديگرانى».

امام على عليه السلام : واى بر كسى كه [مالِ] دنيا را جمع كند و آن را براى كسى به ارث بگذارد كه از او سپاس گزارى نمى كند و [خود] بر كسى (خداوند) وارد شود كه عذر و بهانه اش را نمى پذيرد. دنيا ، سراى منافقان است و سراى تقواپيشگان نيست. پس بايد بهره ات از دنيا به اندازه اى باشد كه قوّت بدنت ، نگهدار جانت و توشه اى براى معادت باشد.

امام على عليه السلام : دنيا، سرايى است كه براى آن ، نيستى رقم خورده است و براى اهلش رخت بربستن از آن. دنيا ، شيرين و دل پذير است و شتابان به سراغ خواهانش مى رود و به دل بيننده مى نشيند . پس با بهترين توشه اى كه در اختيار داريد ، از دنيا بكوچيد و در آن ، بيش از كفاف مخواهيد و از آن ، بيش از آنچه شما را به مقصد مى رساند ، نطلبيد.

امام على عليه السلام ـ از سفارش هاى ايشان به فرزندش حسن عليه السلام در هنگام وفات ـ : دنيا، بزرگ ترين همّ و غمّت نباشد.

امام على عليه السلام ـ در تشويق به دل بركَنْدن از دنيا و ترغيب به كارهاى آخرت ـ : اى پسر آدم! بزرگ ترين همّ و غَمّت آن روزت نباشد كه چون از دستت رفت ، از عمر تو نباشد ؛ زيرا هر روزى كه وارد آن مى شوى ، خداوند در آن ، روزى ات را مى رساند. بدان كه هرگز ، چيزى بيش از قُوتت به دست
نمى آورى ، مگر اين كه تو خزانه دار آن براى ديگران باشى. [فقط [مايه رنج بسيار تو در دنيا مى شود و وارثت از آن بهره مند مى گردد و به سبب آن ، حسابرسى تو در روز قيامت به درازا مى كشد!
پس با مال خود در زندگى ات [آينده خود را تأمين كن و] خوش بخت شو و براى معادت كه در پيش دارى ، توشه اى بفرست؛ زيرا سفرى دور و دراز پيش رو دارى و وعده گاه ، قيامت است و محلّ ورود ، بهشت يا آتش.

امام على عليه السلام : مردم ، چهار دسته اند : ... دسته اى از ايشان ، كسانى اند كه با اعمال آخرت ، دنيا را مى طلبند و با كار دنيا ، در پىِ به دست آوردن آخرت نيستند ، تظاهر به فروتنى و وقار مى كنند، گام هايشان را نزديك به هم بر مى دارند [آهسته و سر به زير ، راه مى روند]، دامن جامه شان را [براى حفظ از آلودگى [جمع مى كنند ، خويشتن را امانتدار جلوه مى دهند و پرده پوشى خداوند [از گناهان] را وسيله اى براى گناه و نافرمانى قرار مى دهند.

امام على عليه السلام : دنيا را با كار آخرت مجوى و اين جهان را بر آن جهان برمگزين كه اين ، خوى منافقان و خصلتِ از دين خارج شدگان است.

امام على عليه السلام : دنيا، كشتزار بدى است.