زكات زيــبايى

هر نعمتى، اگر درست و در مسير خواسته صاحب نعمت و دهنده نعمت به كار گرفته نشود، به مايه دردسر تبديل مى شود.
زيبايى و جمال، نعمتى خداداد است.
عفاف و پاكدامنى و پرهيز از گناه هم، شكرانه و زكات اين نعمت به شمار مى رود.
چه بسيار آنان كه اسير «چاه زيبايى» خويش اند.
و چه بسيار، گرفتاران «كمند جمال» و «بند زيبارويى».
اگر كسى به خاطر زيبايى رخسار و دلفريبى چهره و اندام، به گناه افتد يا ديگران را به گناه اندازد، حق اين نعمت را ادا نكرده است.
«عفاف»، خويشتن دارى در برابر هوسها، جاذبه ها، دلفريبى ها و وسوسه هاى نفس اماره است.
جمال، هرگز مجوز ارتكاب گناه و افتادن به دام و دامن آلودگى و افكندن ديگران به ورطه فساد نيست.
حضرت يوسف عليه السلام زيبا بود، اما عفاف ورزيد و به آن مقام رسيد.
و خيلى زيبارويان ديگر در تاريخ، كه هم «جمال» داشتند، هم «عفاف»!
هرگز مباد كه نعمت، براى ما نقمت گردد!...