اِرميا عليه السلام

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خداوند به برادرم عزير، وحى فرمود: اى عزير! اگر گرفتارى و مصيبتى به تو رسيد از من نزد خَلقم شكايت مكن؛ زيرا از تو نيز مصائب زيادى به من رسيده و من از تو نزد فرشتگانم شكايت نكرده ام
اى عزير! به اندازه تحمّلت در برابر عذاب من، مرا نافرمانى كن و نيازهايت را به اندازه عملت از من بخواه و از مكر من آسوده خاطر مباش، تا به بهشت من درآيى. عزير بر خود لرزيد و گريست. خداوند به او وحى فرمود : اى عزير! گريه مكن؛ زيرا اگر از روى نادانيت مرا نافرمانى كردى، من با بردبارى خود تو را مى بخشم؛ چرا كه من بردبارم و در كيفر بندگانم شتاب نمى ورزم و من مهربانترين مهربانانم.

امام باقر عليه السلام ـ در پاسخ به عالمى نصرانى كه از ايشان پرسيد : مردى با زنش مقاربت كرد و زن دو قلو حامله شد. هر دوى آنها را همزمان باردار شد و همزمان زاييد و آن دو همزمان مردند و هر دو در يك قبر دفن شدند. امّا يكى از آنها صد و پنجاه سال عمر كرد و ديگرى پنجاه سال. اين دو چه كسانى بودند؟ ـ فرمود : عُزير و عزره. مادرشان، همان طور كه تو گفتى، آن دو را همزمان حامله شد و همان طور كه گفتى همزمان زاييدشان و عزير و عزره چندين و چند سال زندگى كردند. سپس خداوند تبارك و تعالى عزير را به مدّت صد سال ميراند و آن گاه دوباره زنده شد و پنجاه سال با عزره زندگى كرد و هر دو در يك ساعت مردند.

امام صادق عليه السلام : هنگامى كه ارمياى نبىّ به ويرانه هاى بيت المقدس و پيرامونش كه بخت نصّر در جنگ با يهود ويرانش كرده بود، نگاهى افكند و گفت : چگونه خداوند اين ها را پس از مرگشان زنده مى كند؟ خداوند او را به مدّت صد سال ميراند و سپس زنده اش كرد و او اعضايش را ديد كه چگونه به هم مى پيوندند و چگونه گوشت بر آنها مى رويد و چگونه بندها و رگ هايش به هم وصل مى شود. پس چون راست نشست گفت : «مى دانم كه خدا بر هر كارى تواناست».