3. آسايش دو گيتي

نيكى آن است كه جان و دل انسان با آن آرامش پيدا كند و گناه آن است كه جانو دل انسان با آن آرام نگيرد، هر چند فتوا دهندگان (خلاف آن را) به توفتوا دهند.

خداوند ايمان را براى پاكى از شرك... و عدل و داد را براى آرامش دل ها واجب نمود.

خداوندا، دل ها جز با ياد تو آرام نمى گيرد و جان ها جز با ديدن تو، به آرامشنمى رسد.

كسى كه كارهاى خود را به خدا بسپارد همواره از آسايش و خير و بركت در زندگىبرخوردار است و واگذارنده حقيقى كارها به خدا، كسى است كه تمام همّتش تنها بهسوى خدا باشد.

هر كس خوش اخلاق باشد، زندگى اش پاكيزه و گوارا مى گردد.

هيچ جلسه قرآنى براى تلاوت و درس در خانه اى از خانه هاى خدا برقرار نشد، مگراين كه آرامش بر آنان نازل شد و رحمت دربرشان گرفت و فرشتگان در اطراف آنان حلقهزدند و خداوند در ميان كسانى كه در نزدش هستند، از آنان ياد كرد.

به راستى كه مؤمن با برادر مؤمنش آرامش پيدا مى كند، چنان كه تشنه، با آب خنكآرامش مى يابد.

راستگويى مايه آرامش و دروغگويى مايه تشويش است.

پنج چيز است كه هر كس يكى از آنها را نداشته باشد، همواره در زندگى اش كمبوددارد و كم خرد و دل نگران است: اول، تندرستى، دوم امنيت، سوم روزى فراوان، چهارمهمراهِ همرأى. راوى پرسيد: همراهِ همرأى كيست؟ امام فرمودند: همسر و فرزند وهمنشين خوب و پنجم كه در برگيرنده همه اينهاست، رفاه و آسايش است.

به راستى كه دل در درون سينه بى قرار است و به دنبال حق مى گردد و چون به آنرسيد، آرام و قرار مى گيرد.

هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه خداوند ايمان را همدم و آرامش بخش او قرار مى دهد،چنانچه حتى اگر در قله كوهى هم باشد، احساس تنهايى نمى كند.

حق زن اين است كه بدانى خداوند عزّوجلّ او را مايه آرامش و انس تو قرار داده و اين نعمتى از جانب اوست، پس احترامش كن و با او مدارا نما، هر چند حق تو بر او واجب تراست اما اين حق اوست كه با او مهربان باشى.

روزه و حج آرام بخش دل هاست.

لباس پاكيزه غم و اندوه را مى برد و موجب پاكيزگى نماز است.

آدم دين دار چون مى انديشد، آرامش بر جان او حاكم است. چون خضوع مى كندمتواضع است. چون قناعت مى كند، بى نياز است. به آنچه داده شده خشنود است. چونتنهايى را برگزيده از دوستان بى نياز است. چون هوا و هوس را رها كرده آزاد است. چوندنيا را فرو گذارده از بدى ها و گزندهاى آن در امان است. چون حسادت را دور افكندهمحبتش آشكار است.مردم را نمى ترساند پس از آنان نمى هراسد و به آنان تجاوز نمى كند پس از گزندشاندر امان است. به هيچ چيز دل نمى بندد پس به رستگارى و كمال فضيلت دست مى يابد و عافيت را به ديده بصيرت مى نگرد پس كارش به پشيمانى نمى كِشد.

نماز شب، انسان را خوش سيما، خوش اخلاق و خوشبو مى كند و روزى را زياد و قرضرا ادا مى نمايد و غم و اندوه را از بين مى برد و چشم را نورانى مى كند.

بر خداوند است كه هيچ گرفتارى به زيارت من نيايد مگر آن كه او را شادمانبازگردانم و به خانواده اش برسانم.

هر كس در روز و يا شب صدقه بدهد ـ اگر روز است روز و اگر شب است، شب ـ خداوندعزّوجلّ او غم و اندوه، درنده و مرگ بد را دور مى كند.

هر كس در هر روز صد مرتبه لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلاّ بِاللّه ِ بگويد، خداوند هفتاد نوع بلا را از او دفع مى كند، كه كوچكترين آن غم و اندوه است.

هر كس كينه را از خود دور كند، قلب و عقلش آسوده مى گردد.

هر كس به اندازه اى كه او را كفايت مى كند، قناعت كند، به آسايش و نظم مى رسد و درآسودگى و رفاه منزل مى گيرد.

در پاسخ به اين سؤال كه راه رسيدن به آسايش چيست؟ فرمودند: مخالفت با هوا وهوس. عرض شد: پس، چه وقت انسان به آسايش مى رسد؟ فرمودند: در نخستين روزورودش به بهشت.

هر كس به دنيا بى رغبت است، اميدوار است و تن و جانش را در دنيا و آخرتآسوده مى گذارد و هر كس دل به دنيا ببندد، تن و جان خود را در دو دنيا به زحمتمى اندازد.

شادى در سه چيز است: وفادارى، رعايت حقوق و ايستادگى در برابر سختى ها.

هر كس چشم خود را [از نامحرم] فرو بندد، قلبش راحت مى شود.

ريشه عقل، قدرت است و ميوه آن شادى.

براى كسب بلند مرتبگى از وطن خود دور شو و سفر كن كه در مسافرت پنج فايده است:برطرف شدن اندوه، بدست آوردن روزى و دانش و آداب زندگى، و هم نشينى با بزرگواران.

نشاط در ده چيز است: پياده روى، سوارى، آب تنى (شنا)، نگاه كردن به سبزى، خوردن و آشاميدن، آميزش، مسواك كردن، شستن سر با خطمى، نگاه كردن به زن زيباو گفتگوى حكيمانه.

خواب مايه آسايش جسم، سخن مايه آسايش جان و سكوت مايه آسايش عقل است.

هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را به آرامش و بردبارى زينت مى بخشد.

چه چيز مانع مى شود كه هر گاه بر يكى از شما غم و اندوه دنيايى رسيد، وضو بگيرد وبه سجده گاه خود رود و دو ركعت نماز گزارد و در آن دعا كند؟ مگر نشنيده اى كه خداوندمى فرمايد: «از صبر و نماز مدد بگيريد»؟

گواراترين زندگى، رها كردن تكلّف ها (تجمّلات) است.

خوش گمانى، مايه آسايش قلب و سلامت دين است.

هر كس از حرام دورى كند، خداوند به جاى آن عبادتى كه او را شاد كند نصيبشمى گرداند.

شما را سفارش مى كنم به خوردن مويز، زيرا صفرا را برطرف مى كند، بلغم را از بينمى برد، اعصاب را قوى، خستگى را دور، و اخلاق را خوب مى كند، و به روح آرامشمى بخشد و غم را مى برد.

حريص از دو خصلت محروم و با دو خصلت همراه است: از قناعت محروم است و درنتيجه آسايش را از دست مى دهد، از راضى بودن محروم است، در نتيجه يقين را ازدست مى دهد.

هر كس غمگين شد و علت آن را ندانست، سر خود را بشويد.

هر كس اطمينان داشته باشد كه آنچه خداوند برايش تقدير كرده است به او مى رسد،دلش آرام مى گيرد.

انتظار گشايش، يكى از دو آسايش است.

قلبت (وجدانت)، حقيقت را براى تو مى گويد. دستت را بر روى سينه ات بگذار، زيراقلبت از حلال، آرامش و از حرام تشويش پيدا مى كند. آنچه تو را به ترديد مى اندازد ـ هرچند كه صاحبان فتوا، فتوا دهند ـ رها كن و به سراغ چيزى برو كه تو را به ترديدنمى اندازد. مؤمن از ترس گناه بزرگ، گناه كوچك را هم رها مى كند.